Het leven zit fundamenteel onrechtvaardig in elkaar, zo lijkt het. Op het moment dat ik deze lijnen uittik, valt de regen al urenlang met bakken uit de hemel en daar wordt een mens niet meteen blij van. En dat terwijl ik net heel blij wil zijn met de plaat waarover ik het moet/mag hebben. Die plaat, dat is het debuut van Brusseles Liesbet Meyns, die door het artistieke leven gaat als Bettie Brussels en die heb ik de voorbije dagen tig keer beluisterd. Niet meteen uit een soort plichtsbesef, maar vanaf de tweede draaibeurt gewoon omdat ze me bij het nekvel had en nog geen klein beetje. Dat heeft, zo denk ik, te maken met een soort gevoel van herkenning. Let wel, Bettie en ik kennen elkaar helemaal niet, maar ik herken, ondanks de decennia die ons in leeftijd scheiden, wel behoorlijk goed waar ze over zingt. Volgens het perstekstje dat bij de plaat hoort, zingt Bettie over het vrijgezellenleven in Brussel, maar dat is maar een deel van het verhaal, denk ik.

Kijk, ik ben allesbehalve een separatist, maar dat gevoel dat je in Brussel weleens bekruipt, dat je als Nederlandstalige helemaal aan de zijkant staat en daar ook gehouden wordt, dat herken ik wel. Net zoals ik herken dat je moeite doet om “erbij” te horen, maar dat dat slechts kan mits je de nodige goodwill weet te creëren bij de anderstaligen en mits het trakteren van “nog ne Stella Artois”….ik stel het mij moeiteloos voor… In die zin vind ik deze plaat een heuse verademing: deze jonge vrouw weet waarover ze zingt, want ze maakt het allemaal zelf mee e natuurlijk is de zoektocht naar gelukkige momenten een onlosmakelijk deel van het leven. Zoals het voor de huidige generatie jonge Brusselaars vanzelf spreekt, zingt Bettie net zo goed in het Frans als in het Nederlands en de plaat wordt zelfs afgesloten met een in heus Brussels gedebiteerd “Les Couleurs de Bruxelles”.

De band, die Bettie begeleidt, speelt bijzonder competent, zonder ooit al te zeer de aandacht te willen afleiden van de voornaamste troef van Bettie en dat is een ronduit fantastische stem. Toetsenman Tijl Decatte wordt vervoegd door gitarist/fotograaf Bert Savels, drummer João Lobo, bassist Soet Kempeneer -die we al een beetje kennen van bij Warm Bad- en trompettist Michel Paré, die ik wel eens aan het werk zag in de Jazz Station. Zij zorgen voor een heel mooi decor, waarin de verhalen van Bettie helemaal tot hun recht komen. Of ze nu in het Nederlands zingt of in het Frans, Bettie spreekt ààn en een track als “Tu t’égares” heeft alles om een radio-hit te worden, net zoals “Ce Qui Est Faux”, trouwens -die trompèt!- of “Wist ik maar”. O ja, ik mag zeker Laura “lao” Vander Elst niet vergeten te vermelden: voor zo’n backings zou je alvast een paar vingers veil hebben…

Enfin, om dit lange verhaal kort te maken: Bettie Brussels is een echte aanwinst voor onze hedendaagse scène en de waarachtigheid waarmee ze haar verhalen vertelt is zo’n verademing…Pfft…ik denk dat ik er een beetje niet goed van ben.

(Dani Heyvaert)